دوران هشت ساله دفاع مقدس و بیمارستان‌های صحرایی صحنه نقش آفرینی بی‌بدیل زنانی بود که به عنوان پرستار و بهیار در پشت جبهه حضور داشتند و در مواردی حتی تا خط مقدم می‌رفتند. با وجود چنین کارنامه‌ای اما جای خالی زنان در حوزه اورژانس کشور موضوعی تعجب آور است؛ زنانی که در هیچ یک از مراکز اورژانسی سراسر کشور جایگاهی ندارند مگر در بخش پاسخگویی تلفن‌ها. این در حالی است که خیلی از کارشناسان و فعالان اجتماعی معتقدند نبود زنان در ناوگان پیش‌اورژانسی حلقه مفقوده اورژانس کشور است.

بی‌توجهی به تربیت تکنسین فوریت‌های پزشکی زنان در کشور قصه امروز و دیروز نیست؛ موضوعی است که سال‌ها پیش هم نمایندگان مردم در قالب تذکراتی به وزارت بهداشت خواستار توجه به آن شدند. شهلا میرگلوبیات، نماینده پیشین شهرستان ساوه در مجلس شورای اسلامی و عضو کمیسیون بهداشت و درمان دوره پیشین مجلس شورای اسلامی، از جمله کسانی است که این نقصان را در نطقی به وزارت بهداشت وقت متذکر شد.
وی معتقد است: نبود تکنسین فوریت‌های پزشکی زن در خدمات اورژانس کشور کاملاً ملموس است. این در حالی است که وزارت بهداشت هیچ انگیزه‌ای برای رفع این نقصان ندارد. به اعتقاد بیات، وزارت بهداشت همانطور که در اغلب رشته‌ها در مقطع لیسانس دانشجو می‌پذیرد، باید فکری هم برای پذیرش دانشجو در رشته فوریت‌های پزشکی کند، چراکه در بسیاری از مواقع نیازمند این مهم است. دلیل این حرف هم نیازی است که در مواقع بحرانی مشاهده می‌شود. از نگاه این پزشک زن، مسلماً حضور تکنسین فوریت‌‌های پزشکی زن در زمان ارائه خدمات به بیماران و حادثه‌دیدگان اورژانسی که زن هستند، از نظر روحی می‌تواند بر آنان تأثیر مضاعفی داشته باشد.

ضرورتی که شدنی است
با تمام فراز و نشیب‌های موجود اما به نظر می‌رسد قطعا زنانی که به نیروهای امدادی اورژانس نیاز دارند ترجیح می‌دهند یک امدادگر زن به آنها خدمات ارائه دهد. بدیهی است با استخدام نیروی امدادی زن و اعزام این نیروها لااقل برای مأموریت‌هایی که یک زن دچار حادثه شده مطالبه‌ای عمومی است و چندان امری نشدنی نیست..